Koray...

Yıllarca tribünde avaz avaz söylemişti belki de; öptüğü çubuklu forma yaşayacak anısında, diye. Gün gelip kendisine söyleneceğini hiç düşünmeden. Okul açık tribünün koridorunda, deplasman otobüslerinde, Yoğurtçu Parkı’nda. Ali İsmail’in armayı öptüğü o poza bakarak ağlamıştı belki. Kim bilir kaç galibiyeti ona armağan etti. Aynı pozu verdi 19’unda. O pozun anılarda yaşayacağını bilmeden.

Deplasman otobüsüne binmediyseniz bilmezsiniz. Dünyanın bütün duyguları sizinle gelir. Korkaksanız kaplana dönüşebilirsiniz aniden. Omuz omuza durduğunuz arkadaşlarınız güç verir size. Geçmiş deplasman anılarını anlatır abiler, gülersiniz. Herkese ayrı ayrı besteler yapılır, eğlenirsiniz. Kafanızda bin kez maçı oynarsınız. En sevdiğiniz topçuya son dakikada gol attırırsınız illa ki. Sevinirsiniz. Gözünüz bi yandan hep camın arkasındadır. Bi yerden bi taş çıkıp gelir diye. Korkarsınız, çaktırmazsınız. Heyecan stada yaklaştıkça tatlı tatlı kalbinizi sıkıştırır. Gerilirsiniz. O kötü senaryo gelir kimi zaman. Ya daha ilk yarıdan kırmızı kart görürseniz. Endişelenirsiniz. Geçen seneki derbi mağlubiyetinden sonraki dönüş otobüsünü hatırlarsınız. Dertlenirsiniz.

Biri bi besteye başlar sonra. Başını öne eğme aldırma Fener, çok yakında güneşli günler. Derdi, tasayı, korkuyu unutursunuz. İçinizden çağlayanlar akar. Damarlarınızda kan nehir gibi akmaya başlar. Coşarsınız.

Koray o besteyi başlatan çocuktu işte. Cıvıl cıvıl. Heyecanlı. Hep ayakta.

Pırıl pırıl üniversiteli bir çocuk. 22 yaşında.

Kocaeli Üniversitesindeydi. Okul Açık’tan kombinesi vardı.

Tabelaya bakmazdı pek, sağına soluna bakardı sadece maçta, herkes bağırıyor mu yeterince diye.

Yine öyle heyecanla gitti ezeli rekabetin en önemli deplasmanına.

Çok da iyi gitmiyordu çocukluk sevdası. Çubuklunun üzerinde bulutlar dolanıyordu epeydir. Kara kara bulutlar. Küme düşme hattının kıyısına gelmiş. Arka arkaya kötü sonuçlar almış. Hocası gitmiş. Kısacası güneş doğuyor derken sonbahardan kışa evrilmiş.

Dertlenmiş belli ki epeydir. İçine atmış. Diyordu ya hani Lefter’in cenazesindeki pankart. Yüreğini yaksa da hüzün ele karşı solmasın yüzün.

Düşürmedi yüzünü hiç. Takım tabelada ne kadar aşağıda olursa olsun sevdası en yüksekteydi hep. Seyrantepe deplasmanına bileti ayarlarken hiç tereddüt etmedi. Hiçbir deplasmana giderken etmemişti ki zaten. Kadıköy’de nasıl tabelaya bakmıyorsa hayatta da sayılara bakmazdı pek.

Kendisi gibi çubuklu sevdalısı gençlerle doluştu otobüse düştü yola. O yolculuktaki videoyu hiç görmeyecektik belki biz. Ya da öyle bakıp geçecektik. 

Şimdi bakamıyoruz. Bakıyoruz da çok canımız yanıyor.

Son kez yaptı en sevdiğine en sevdiğini tezahüratı. Başını öne eğme aldırma Fener, çok yakında güneşli günler.

Kalbinin tıkandığı haberi maçın ortasında düştü tribüne. Hayatlarındaki en değerli maçı tereddütsüz bıraktı gitti ömrünü deplasmanlarda geçiren tribüncüler. Hastanenin önünde bir umut beklediler.

O iyi haber gelmedi.

Çekti gitti Koray.

Uzaktan görünce bile yüzünü gülümseten çubuklu formalı futbolcular hastaneye gitti ailesine destek için. Koray görmedi ama hissetti illa ki.

Hepimiz ölelim Fenerbahçe yaşasın diye bağırıyordu ya her maç. Fenerbahçe’yi yaşatan sensin demişti bir arkadaşı. Fenerbahçe’yi yaşatan biziz.

Giderek içi çürüyen bir ortamda, nefretin sevgiyi evire çevire dövdüğü bir ülkede, renklerin düşmanlığa bahane edildiği günlerde, tertemiz yürekli bir çocuk, sevdasının peşinde verdi son nefesini.

Ergenliğinde Lefter’in arkasından gözyaşı döktüğü stattan uğurlandı son kez.

Hayatının en büyük mutlulukların, en ağır hüzünlerini yaşadığı koltuktan gitti ebediyete.

Kimbilir ne sohbetlerle, ne dertlerle, filanca kızı düşünerek, kafasında kadrolar kurarak çıktığı o merdivenden son kez çıktı. Yıllarca en sevdiği topçuların adına haykırdığı tribünde onun adı yankılandı.

Bu taraftar seni hiç unutmayacak Koray. Futbolun orta yerine benzin döküp sonra kenara çekilenler o samimiyetsiz anmalarını iki güne unutacak belki.

Ama o tribünün tozunu yutanlar, karda kışta senin gibi kaşkolunun sıcağına sığınanlar, seni hep kalbinde yaşatacak. Ali İsmail’i Burak Yıldırım’ı nasıl gün gün büyütüyorlarsa içlerinde, sen de hep o armanın en güzel yerinde yaşamaya devam edeceksin.

Her deplasman otobüsünde, her santrayla beraber omuz omuza bizimle olacaksın.

Beraber yürüyeceğiz bu yollarda, beraber ıslanacağız yağan yağmurda.

Kalbin seni taşımadı belki ama bizim kalbimizdeki yerin daimdir kardeşim.

Yolun açık olsun Koray.

Öte dünyan Lefter’e sevdan bize emanet.

Eyvallah…