çağlayan...

çığlık...
senin kadıköyden bu akşam duyduğun da anladığın da budur...

isyan...

benimse bu...

aslında kaldırım tribünü değildi bu kez derdim...

sadece onları yakından görmeye gittim...

eylül destanını yazarlarken ellerinden öpememiştim...

sadece yanlarından geçeyim istedim.. yüzlerine bakayım...

öylece seyredeyim işte...

anaları, kızları.. fenerbahçeyi yüreğinde yaşatanları...

hiçbiri görmedi beni...

hatta birbirlerini...

gözlerinde şimşekler.. durmadan koşturuyorlardı.. sevdalarına.. sevdalılarına...

bilette yazan tribünün yerini bilmeyen vardı..

ya da kızıyla aynı tribüne yer bulamayan...

öyle samimiydi ki panikleri...

öyle sıcaktı ki endişeleri...

işte o endişeydi fenerbahçe.. o endişeyi taşıyan koca yürek...

caddeden akın akın geldiler.. kızıltoprak trenini iki renge boyadılar...

metrobüsleri fethettiler...

işte o fetihtir fenerbahçe...

kalpleri fetheden renktir...

bağcılardan gelmişti gelin görümce...

"kıııızz bi daa göndermezler bizi, valla giremeden gitmem dedi görümce"

"gircez ablaaaa, fenere bu kadar yaklaşmışken..." derken gelin..

kaçtım...

ya giremezlerse diye...

burak, ayça, borancan bilet yağdırdı destan kadınlarına...

doluştular sevdaların buluşma noktasına...

geçen sene omuz omuza destan yazdıklarıysa dışarda kaldı..

dooru kaldırıma..

içerde gençliğe hitabe.. kaldırımda haklıyız kazanacağız...

biliyorum ki hep böyle omuz omuza olacağız...

sonra yıkıldı stat...

kaldırımda fener alayı...

çabuk yedik ama...
aman bari kadınları üzmeyin haaaa....
sonra düştü kaldırımda omuzlar...
neyse ki içerde direnişe geçti nene hatunlar...
devrede tespihe sarıldı teyzem...
yeşim ablaya dedi.. merak etme.. fenerbahçe yıkılmaz...

ah be teyzem siz oldukça...
bu isyan susmaz...
çok fena geldi yiğidolar...
tam pedriel bitirecekken umutları...
ana kız nasman ailesi bağları kolları...
hızlı çıktı takım...
yer değiştirdi annesiyle merve hanım...
kaptana dokunmak kaldı...
belli ki tv başında erkekler ah aldı...
kadın hayattır...
hayat verir...
tribünde umut doğurdu fenerbahçenin kadınları...
alex o umudu yuvarladı...
kadıköy... bayram yeri...
mine maratonda haykırdı...
burcu feneriumda ağladı...
nazenin kardeşine sarıldı...
hacı teyzem okudu üfledi bağırdı...
hiç umudu kesmedi gelin görümce..
emre yüreğiyle vurdu gözyaşlarını görünce...
kimi oyununu bırakıp geldi.. kimi babasına mesaj verdi...
en güzel halleriyle.. en güzel hayalleriyle oradaydılar...
yenilsek ne fark ederdi elbet ama...
kazanmaya da pek yakıştılar...
geceden başlamıştı aslında destan...
ck ünifeb münferit fenerliler vamos çalıştı...

"direneceğiz" sözü en çok kadınlara yakıştı...
çünkü hep direndi onlar...
çünkü hiç pes etmedi...
daha herkes susarken çıktılar sokağa..
gözyaşları sel oldu...
nehir gibi kopup geldiler yayladan caddeye..

denize kavuştular kadıköyde bir eylül akşamı...

hiç dinlemediler dedikoduları...

akılla değil yürekle sevdiler...
 en zor zamanlarında kayıpların..
yaktılar meşaleleri "farketmez" dediler...
bakın şimdi bir göl gibi sakinler...
bir dalgakıranın arkasında öylece mutedil...
ama yürekleri hala yangın yeri...
gözleri alev alev...

bir dinle bak ne diyor bu kocaman yürekli küçük gözlerdeki mavilikler...

eyyyy daha kırkı çıkmadan lefterin takımını yenilir sananlar...

eyyyy ayetullah beyin emanetine dil uzatanlar...

tam 7 aydır bu sevdayla yanıyoruz..

bundan sonra fenere el ayak göz olacağız...

düşenin elinden biz tutacağız...

tam 7 aydır ağlayan bizdik ama...

pazartesiden itibaren

ÇAĞLAYAN biz olacağız...