rıdvan rıdvan rıdvan...

çayırovadan bindik trene...
ben diyim 20 siz diyin 25 durak... gebzeden kızıltoprak'a...
yanımda başıma fenerbahçe belasını saradan adam.. kamyoncu saitin büyük oğlu...
babam...
alt geçitten geçip ara sokaktan yürüdük...
ışıkları geçince gözlerim doldu, maraton'u görünce ağladım...
tavaf ettik sessizce... birbirimizin gözüne bakmadık..
sır oldu gömleklere süzülen damlalar...
kim inanırdı ki; stadı gördük...... neyse...
dereağzına yürüdük sonra...... daha 3 saat vardı idmana.. simit aldı babam...
dünyanın en güzel hasreti.. en meraklı bekleyiş...
en önde çıktı tek katlı binadan...
koştum... saçımı okşadı... elimde küçük bir kağıt.. fotoğrafı yok yanımda...
siyah tükenmez aldı bi abiden...
rastgele karaladı...
mürekkep bir damlayla dağıldı...
iki eliyle sildi yüzümü...
"biz sizi güldürmek için oynuyoruz çocuk"..
yürüdü gitti.. film gibiydi...
dönüş yolunda durakları saymadık..
artık hep yanımdaydı...
samsun anadolu lisesinin yatakhanesinde...
küçük bir radyoda...
istanbul bahçelievlerde bir öğrenci evinin ışıksız odasında...
duvarda...
yağmurda koştura koştura binilen bir taksinin bozuk hoparlöründe...
otobüste kulağa çalınan bir pazartesi sohbetinde...
bi gün canlı yayına geldi yıllaar yıllar sonra...
kocaman olmuşken ben bilmem ne kanalının haber merkezinde...
hepsini anlattım... yüzümü sevdi yine.. boyu benden kısa...
gözünü kapat bak orada...
sağ kanattan akıyor...
tribünde kendiliğinden meksiko...
aç kulağını...
mardinin en ücra köyünde bir radyo...
yesiçççç diye kesik bir ses... tribünden duyulan bir çatırtı...
sanki onun ayağı değil milyonların hayali kırıldı...
formayı yeniden giydiğinde daha iyileşmemişti bile...
bu kez kırılan omzu oldu.. 6 ay oynama dedi doktorlar..
milli maç vardı.. kader maçı.. daha kırığın üçüncü ayı... duramadı...
tam da son dakikada.. aynı yerden... gık demedi...
ne kadar az oynayabildi sahada...
ne kadar çok acı çekti kenarda...
ama bizim kalbimizde hala oynuyor...
bak adını üç kez yazdım başlığa...
çünkü kulağımda hala koşuyor...
çünkü altay maçındaki deparını atıyor hala her allahın günü...
çünkü hala en hızlı giderken en keskin duran o...
çünkü adliyede sabahlayan.. çünkü metriste ağlayan.. çünkü aklını belki ama yüreğini susturamayan...
çünkü rıdvanı onca hızlı koşturan ayakları değildi
çünkü o formayı çıkarıp çubukluyu da bu yüzden giydi
çünkü fenerbahçe sevgisi o bedene sığmıyor...
işte bu yüzden...
80'li yıllarda statlarda olanlar
hala saçını küt kestiriyor...  
unutmadan söyleyeyim...
artık evim göztepede...
maçlara caddeden yürüyerek gidiyorum...
ama o tren hala gebzeden kızıltopraka binlerce küçük çocuk taşıyor...
yanlarında 40a merdiven dayamış birer adam yürüyor...
elinde sevdasını miras bırakacağı küçük adamın eli,,,
kulağında sahadan mücadeleye taşınan bir ses;
rıdvan vuruyor gol oluyor....