sevgili günlük...

sen bizim çocukluğumuzu hatırlar mısın sevgili günlük ?
kıbrıs harekatına doğduk biz,
okula tam da darbe olduğu sene başladık...
gencecik abiler sokakta öldürülüyordu,
tepecik mahallesinin çocukları bize taş atıyordu,
onlar solcuymuş, biz sağcı...
dayımı dövmüşler bir gün, babam ölümden döndükten iki hafta sonra,
yanlış otobüse binmişler...
sabah 6.50 treni solcularınmış, 7.00 treni solcuların,
işe giderken aman dikkatmiş...
bizim mahallede bir ahmet amca vardı,
aa kürtmüş o biliyor musun,
aslında ne de iyi adammış, hayret !
biz kenan paşa'yı ülkeyi kurtaran amca sandık günlük biliyor musun,
artık sokakta adam ölmeyecek ya,
onun sayesinde diye düşündük, düşündürüldük...
darbeyi sevdiğimizden değil, kan akmasın,
tanıdık bi cümleyle "analar ağlamasın" diye...
bugün gözümün önünde ilk adam öldürülüşünün 32. yıldönümü biliyor musun ?
79'un bir nisan gecesi vurmuşlardı çocuğu,
tam da biz pencereden bakarken...
bugün ne oldu biliyor musun,
32 yıl sonra çocuklara ateş edildi yine,
nerede, neden, kimler, boşver ?
daha fazla hak,
daha fazla özgürlük,
ve daha fazla demokrasi oylamasından
sadece 7 ay sonra !
televizyonun siyah beyaz olduğu o günlerde dayımı götürmüşlerdi evden bir akşam,
üç gün dövüp pardon diye bırakmışlardı...
32 yıl sonra meslektaşlarımı aldılar evlerinden,
ve artık bırakmıyorlar da...
gecen yılı hatırlarsın ama sen sevgili günlük,
meclis grup bilmemnesinde ağlamıştı bir amca,
o siyah beyaz yıllarda ölen çocuklar için...
artık kimse ağlamasın demişti bir de...
analar korkmasa da konuşsa bugün sevgili günlük,
diyarbakır'da, istanbul'da, ankara'da...
bizim nesil acıya, kavgaya, doğdu,
darbeyle büyüdü biliyor musun günlük...
ama bu gözler o günlerde bile,
bugünkü zulmü görmedi !
unutma :
susanın günahı da zaliminkine eştir !